Στις 14 Νοεμβρίου προχωράνε η Ισπανία, Πορτογαλία, Κύπρος και Μάλτα προς γενική απεργία, Ελλάδα και Ιταλία θα ακολουθήσουνε. Αυτή η διακρατική δράση στην Νότια Ευρώπη προσπαθεί να ξεπεράσει μια αδυναμία των προηγούμενων αγώνων: ο διαχωρισμός μεταξύ τους. Χαιρόμαστε ότι τα κινήματα, η πολλαπλότητα των μεμονομένων, των απαλλοτριωμένων και αγανακτισμένων στον Νότο της Ευρώπης θέλουν να πάνε ένα βήμα παραπέρα. Αν και ακόμη δεν προσφέρουμε σε αυτό αρκετά: Δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας με την πρώτη διακρατική γενική απεργία της Ευρώπης! Μαζί ενάντια στην Τρόικα και ΕΚΤ, ενάντια στην σωβινιστική εντολή της Ε.Ε. και των γερμανών πελατών και δικαιούχων! Ενάντια στο αντιδραστικό φάντασμα των εθνικών ιδιαιτεροτήτων και την ρατσιστική διαστρέβλωση του κοινού!
Από αυτό το καλοκαίρι ισχύει: Όταν ταξιδεύει επίσημο προσωπικό της Γερμανίας προς τις πρωτεύουσες του Νότου, είναι πάντα ένα ταξίδι προς μια κατάσταση εξαίρεσης. Στην Αθήνα χρειάστηκε η (παρα)μιλιταριστική κατάληψη ολόκληρων συνοικιών και δρόμων. Η αγανάκτηση και η περιφρόνηση των ανθρώπων είναι τόσο μαχητικές ώστε για να διασφαληστεί η “ομαλότητα” έπρεπε να αποφευχθεί κάθε άμεση επαφή. Από την άλλη, αυτή τη στιγμή ακόμα, οι πόλεις στην Γερμανία για την συνοδεία του κεφαλαίου αποτελούν ακόμα σίγουρα λημέρια, αν εξαιρέσουμε μικρές διακοπές. Την άνοιξη του 2012 οι ευρωπαικές ημέρες δράσεις Μ31 και Blockupy Frankfurt τουλάχιστον ακύρωσαν για λίγο τοπικά την εσωτερική ειρήνη και ενεργοποίησαν την υστερία του καθεστώτος ασφάλειας. Επί τέσσερες μέρες η πόλη της ΕΚΤ βρισκόταν υπό κατάληψη από τις δυνάμεις καταστολής – μια πρώτη ένδειξη ελληνικών συνθηκών στον ποταμό Μάιν. Και για αυτό τον λόγο χαιρόμαστε για τις απεργίες του Νοέμβρη.
Για την ριζοσπαστική αριστερά στην Γερμανία πρέπει να σημαίνει να ξεπεραστεί η υπολογισιμότητα της κρατικής φλυαρίας κρίσης και να πραγματοποίησουμε και εδώ ευρωπαικές διαδηλώσεις ενάντια στην κρίση. Δεν είναι και μικρός στόχος. Για αυτό πρέπει να αφήσουμε να συνδεθούν η μια πρωτοβουλία με την άλλη. Αυτή η αμοιβαιότητα στην διαφορά δημιουργεί κίνηση, η οποία δίνει θάρρος και ανοίγει προοπτικές.
Με πολλούς άλλους ανθρώπους της ριζοσπαστικής αριστεράς η συμμαχία …ums Ganze! και η Interventionistische Linke οδήγησαν τις διαδηλώσεις της Φρανκφούρτης σε επιτυχία. Τα ξεκάθαρα σύνορα των κινητοποιήσεων ήταν και τα δικά μας. Ότι όμως δεν αρκούσαν να φέρουν και εδώ την απεργία, οφείλεται μονάχα εν μέρη μας. Αν το κίνημα δεν καταφέρει να διασπάσει τον συνδικαλιστικό και κοινωνικό τοπικό κορπορατισμό, η αλληλεγγύη μας με τους αγώνες στην Νότια Ευρώπη δεν θα ξεπεράσει τις περιορισμένες και συμβολικές δράσεις.
Ας προσπαθήσουμε να βαδήσουμε ένα βήμα παραπέρα. Αλληλεγγύη με τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στην Αθήνα, Μαδρίτη, Λισαβoνα και Ρώμη, που προσπαθούν να εξαπλώσουν την απεργία στις πόλεις: να συνδεθεί η αντίσταση απέναντι στην απολλοτρίωση στην εργασία με την αντίσταση ενάντια στην καπιταλιστική αξιοποίηση, να ξεπεραστεί η τρέλα της καθημερινότητας. Τα κινήματα στον Νότο μάθανε, εμείς μαθαίνουμε, επι τόπου και στην διεθνή διασύνδεση των αγώνων. Παρεμβαίνουμε, επειδή στοχεύουμε το όλο σύστημα.
Εμείς οι ίδιοι θα κάνουμε, ότι προτείνουμε και σε άλλους: Μετατροπή διακρατική αλληλεγγύης σε αντικαπιταλιστική πράξη. Οι συνελεύσεις στη Θεσσαλονίκη και Μαδρίτη ήταν μια αρχή, και άλλες θα ακολουθήσουν. Ας αποκλείσουμε του χώρους της Ευρώπης του κεφαλαίου, ας ξεπεράσουμε την κατάσταση εξαίρεσης του όπως και τη κανονικότητα του. Με την μαζική απεργία στις 14 και 16 Νοεμβρίου ανοιγεί ένας ορίζοντας, μέσα στον οποίο αξίζει να μαχόμαστε. Για μας δεν είναι ακόμα σίγουρο αν το 2014 θα ανοίξει στην Φρανκφρούρτη το νέο κτίριο της ΕΚΤ.
…ums Ganze! – (ελευθεριακή) κομμουνιστική συμμαχία και Interventionistische Linke, Νοέμβριος 2012
